dört kişilik bir ailenin dünya sürgünü....

Kendine zaman ayırmalı insan…Kendine bakmalı ve tam içine doğru uzanmalı bakışları.Başını alıp gitmeli ama öyle uzaklara doğru değil,kendinden kaçmadan,kendini ürkütmeden,sessizce..Kalbine doğru,sessiz,yağmur pıtpıtlarıyla yürümeli,ıslanmaktan korkmadan.Sevdiğinin elini tutup ama çok da güvenmeden,o olmadan gidebileceğini de bilerek…Yolu iki kişi yürümek,bir yandan sohbet etmek kolaylaştırdığı için birlikte olduğunun farkına vararak..Yoksa tüm yollar tek kişilik..İkinciye yer yok asla…Hele ki muhabbet yoldan alıkoyuyorsa,hızını kesiyorsa,soluğunu tüketip ritmi düşürüyorsa… Yürürken yağmurluğunun içine saklamalısın fotoğraf makineni..Ve çat çat basmamalısın deklanşöre…Netlemeye ayırdığın vakit belki de ikincisine rastlayamayacağın bir güzelliği görmeni engelleyecek…Pek çok şeyi hafızana yudum yudum içireceksin,renkleri yayacaksın bronşlarına..Ki dudakların her aralandığında çiçek bahçeleri dökülecek kelimelerinle…Sonbaharda ölme

Merhabalar... Tam da daracık yeni mutfağıma nasıl sığacağım diye hesap kitap yaparken bir yandan da sebzelik bakarken " amanınn,ya yeni bir yorum gelmişse bloguma" diyerek bir heyecan geçiverdim buraya...Evet,laf arasında taşındık biz gene ve gene....Tam 8. defa koçtaş malı sunta mobilyalarımızı kurma şansına eriştik.Her defasında bu son,bi daha kurdurmam bunları desem de,Mustafa her kurulumdan bir avuç vida ve benzeri somon artırmış olsa da kuruldu meretler...Şükür mü demeliyim bilmiyorum.Tabii ki şükür değil mi..En azından iş görüyor.. 8 yıldan beri kendi evimiz olursa diyerek en büyük hevesim olan kitaplık alımını ertelemiştim.Bekarlıktan miras iki tane 5 raflı kitaplığımız var..Ama 6-7 koli kitap vs. bekliyor sağda solda..Kimseye de veremiyorum onları...Bu sefer alacağız,karar verdik..İkeaya baktık,sepet kabardıkça kabardı,onun yanına bu ,bunun yanına şu diyerekten tüm kataloga göz koymuştum ki,sevdiğim bi huyumdur,siliverdim tüm sepeti...Almış kadar rahatlamış hi

    Tam da yazmaya paylaşmaya ihtiyaç duyduğum bir anda gördüğüm yorum hızlandırdı beni.Yoksa hepten bırakmıştım buraları..Eskiden sevdiğim bloggerların yazılarını her gün yoklayarak takip ederdim,acaba yazmış mı bugün diye merak içinde olurdum..Ama sosyal paylaşımdaki hız inanılmaz...Artık  iç dökerek anlatmayı değil de bir fotoğraf altına kısaca özetlemeyi tercih eder olduk ahvalimizi...Burada bile bir zirve var hala ulaşılamayan..Korkuyorum ilerde bunu bile basit görüp,buna bile vakit ayırmayıp eski günleri özleyeceğiz. Telefondan çekilen fotoğraf makinenin tadını dokusunu vermiyor bana,yada ben beceremiyorum bu işi..Hal böyle olunca da makineyi pc ye aktarmak,fotoğrafları seçip ayarlamak,düzenlemek zorlaştırıyor yazmayı...Bir bakayım neler varmış dediğimde ise binlerce ayıklanacak fotoğraf içinde kayboldum,sanki üzerinden çok geçmiş gibi,galiba kendimi gelecekte görüp geçen yazımı hatırlamaya çalıştım,ayrıntılar düşünce aklıma bundan çok da keyif aldım...Yusuf'un saçı nasıl