dört kişilik bir ailenin dünya sürgünü....

seyahat etme hayallerimi ve gezip görme isteğimi gerçekleştiremeden evlenmek ve sonrasında iki çocuk sahibi omak pek de planlı bir şekilde gerçekleşmedi...Hayallerimden de hiç vazgeçemedim.. Aslı yolsever bir çocuk...Uyur,etrafı seyreder,konuşur,çizgi film vs.izler..Bir aylık bile olmadan 24 saati aşkın otobüs yolculuğu yapmış en evvelinde....Amma velakin Yusuf,tam bir fırıldak oluyor,ne bende mecal ne de diğer yolcularda kulak bırakıyor..Huysuzluk,ağlama değil de sürekli hareket halinde,yere inip yürümek istiyor,arkaya veya öne tırmanıyor,saç çekiyor,eşyaları çekiştiriyor...Bizi zorluyor,ablasına da rahat vermiyor... Şimdi kara kara yaklaşık 10 gün sonra yapacağımız Giresun yolculuğu endişesi sarmştı beni ki birden aydınlanıverdim...Uçakla aktarmalı ve de oldukça pahalıya mal olabilecek uçak+otobüs yolculuğu yerine (ki bu da nerdeyse bir gün sürüyor ist-ank-erzincan-alucra) 3-4 saatlik kısa yolculuklar yapmak ve vardığımız şehirde biraz konaklayarak yola devam etmek...Hem benim s

Yeni annelerin en önemli evhamlarını oluşturur,bebeğin nefes alamaması,ya da uyurken ölebilme ihtimali..O yüzden sık sık uyanıp bebeğin yanıbaşında nöbete durulur,kolaçan edilir...Ben bu türden ölüm paranoyalarını iki çocuğumda da az da olsa yaşadım ama kısa bir süre sonra sona erdi çok şükür...Aklıma gelen kötü düşünceleri de bertaraf etmesini başardım çoğunlukla...Özellikle Aslı'nın tehlikeye meyleden bir çocuk olmaması işimi kolaylaştırmıştı açıkçası...Pencere veya balkondan sarkmaması,çekmeceleri karıştırmaması,cam-bardak kırmaması,yükseklere tırmanma isteğinin olmaması yönüyle kolay bir çocukluk yaşatmıştı..Ama ikinci kardeş Yusuf,tam aksi yönde gelişti..Biraz önce yazdığım herşeyi büyük bir istekle yapmaya çalışıyor,bir dakika yalnız bırakmaya gelmiyor...Ama ben gene rahat kişiliğim yüzünden onu da serbest bırakmaya çalışıyordum ta ki bir ay öncesine kadar.... Hala düşündükçe kafayı yeme raddesine geldiğim bu olay,evhamlarımı tetikliyor,her balkondan-pencereden aşağıya bakı