Tek
Telefonumu iki üç kişiden başka arayan olduğunda, çocuklar dışında kapının çaldığını duyduğumda tedirgin oluyorum. Kalbim kapalı bu aralar ve kendimi sanki dünyada bir tek ben varmışım gibi yaşamak için motive ederken buluyorum. Tek kalsaydım ne yapardım nasıl davranırdım deyip içinde bulunduğum duruma alışmaya çalışıyorum ki kolaylaşsın herşey. Ama şu da bir gerçek ki benim sabır ve tahammül-tolere sınırım bardağı taşıran damlayla ilişkili değil daha çok balon gibi, doldukça genişleyen, benden başka biri sanki içine içine üflüyor da sürekli genişliyor ve ben patlayamıyorum. Ah bir patlasam, parçalansam, yırtılsam da biriken yüklerden kurtulsam. Bi de keşke arada yazabilsem çünkü yazarak balonda bir delik oluşuyor, hissediyorum...