dört kişilik bir ailenin dünya sürgünü....

                       Hastalığa isim konulmasıyla başlıyor benim bildiğim köy zamanlarım…2 yaş civarındaymışım,annemin anlattıklarına bakılırsa,müstakil evimiz nam-ı diğer gecekondumuzun bahçesinde üzüm ağacının (asma demezdik biz) altına salıncak kurmuş,beni uyutacakmış…Sonra ben baygınlık geçirmişim,yani astım atağı…Hastaneye kaldırılmışım,eski adıyla Okmeydanı ssk hastanesinde 10 gün kadar yatmışım,annemi dahi almamışlar içeri…Meğer benim üzüm yaprağının tozuna şiddetli bir alerjim varmış..Yılanın sevmediği ot dibinde biter misali… Tetikleme o andan..İlkokula başlayıncaya kadar alerjik astımım geçmemiş,doktorum da dağ havası salık vermiş anneme…Doktor tavsiyesi de olunca artık,her yaz tatilinde köy dönemlerimiz başlardı…Eski bir gizli yediler kitabım vardı,okumaktan yıpratmışım,hatta sayardım kaç kez okuduğumu…Neyse,yastık altı kitabımı da alıp giderdim köye…Sabah güneş doğarken uyanırdım,annemden bile önce..Çünkü geç kalırsam döl gütmeye giden halakızını k

Gördüklerimi kayıt altına almanın imkansızlığını ve kendi yetersizliğimi fark ettiğim andan beri fotoğraf çekmeye daha bir nazlanır oldum…Bazen sırf o günün anlamına binaen bazen de hatırlamama yardımcı olsun diye alıyorum elime makinemi. Soğuma değil bu yaşadığım…Da tarif de edemiyorum…Heves çok ancak ben ortamın müsait olmasından tut da saate kadar her şeyin tam da o an için ayarlanmış olması gerektiğini çokça  düşünür olduğumdan mesafe girdi aramıza… Haftasonları genellikle köye gidince bir temas oluyor,onun dışında da elim gitmiyor doğrusu…Hal böyleyken yazmak da eskisi gibi keyif vermiyor…  Kedim Cabbar’la ayrılalı beri de kedilerle tam bir yakınlık kuramadım bir türlü…Nedense karşıma çıkan tüm kedileri onunla kıyaslıyorum ve yok bu akıllı değil,terbiyeli değil vs. sebeplerle samimiyeti engelliyorum… Tam ben bu duyguları yaşarken annem ve babam kedilere kucak açtılar bahçelerinde.Eskiden “alışmasın,yemek verme” derk