Benim Babam...
Çok şükür Rabbime ki,ben bu yazıyı yazarken babam içerde uyuyor ve burayı yazmak o sağken mümkün olabildi.Yoksa kendime çok ah edecektim neden anlayamadım,takdir edemedim diye..Belki de tam olarak bilmiş değilimdir ama eskiye göre çok yol katettiğim bir gerçek...Çünkü şimdi aileme ailem oldukları için büyük bir şükran duyuyorum Allaha...En kötü zamanlarımda en ergen çağımda dahi neden böyleler diye isyan etmedim..İsyanım,çıldırışım şahıs olarak onlaraydı..Ne ilginçtir ki duygularını uçlarda yaşayan bir insan olarak bile o çizgide kalmayı başarabilmişim...Şöyle bir düşüncem vardı,o zamanların bence en mantıklı düşüncesi;belki başka biri olarak dünyaya gelseydim şimdiki ben olmazdım,en ufak bir değişikliğin bile beni benden edeceğinin farkındaydım.Hatta ortaokulda en iyi arkadaşım Sümeyye vardı,babası öğretmendi,velhasılı mutlu bir aile profiliydi benim gözümde..Düşünürdüm,Sümeyye olsam nasıl değişirdi hayatım...Bir anda gelen bu hayali bile kovardım içimden,ben olamazdım deyip..Kendi