dört kişilik bir ailenin dünya sürgünü....

Havanın kapalı olmasına bakmadan çocukların hepsini babalarıyla denize yolladım. Tüm hıncımı alsın diye kendimi temizliğe verdim, enerjim tükensin de düşünmeye harcayacak bir şey kalmasın diye. Silme suyu hazırda, kırık kollu makineyi peşimden sürükleyerek süpürüyorum yerleri. Zemin parke değil evde, adını şimdi hatırlamadığım kalın muşamba var, o yüzden tek kolumla itip altını sildiğim koltuklar şimdi beton gibi ağır. Herkül gibi güçlü sanıp kendimi bi kuvvet yüklendim koltuğa ve kaldırdım ama  gidip ayağımın üstüne koymasaydım iyiydi. Tutamadığım bi çığlık çıktı ağzımdan. Ve gözlerimden dökülenler. Çöktüm yere hazır ıslanmışken gözlerim ağlayamayıp içime  akanları da dökmek istedim. Bıraktım kendimi ki rahat rahat aksın, yumruk yemişim gibi mideme inenleri hazmedeyim. Keşke her canım acıdığında serbestçe utanmadan saklanmadan ağlayabilsem. Yenilenleri sindirmeye yardım eden enzimler gibi, kalp burukluklarını da gözyaşı sindiriyor. Neyse ben hazır evde tek kalabilmiş ve ağlamak için

Burukluk son anın tadı. Tanıdık bir duygu. Bitişe uygun, sanki bu kadar fa zla geldi demenin diğer adı. Acaba ben de böyle mi yapıyorum da farkında olmadan karşımdaki insanlara bun u tattırıyorum.   Küçük, sığ ve durgun bir su hissiyatı dilimde gezinen. İçinde büyük balıklar yaşamasına nasıl imkan versin. Oksijenim ancak kendi ciğerlerimi doldurmaya kafi gelirken başka atmosferlerde soluk almaya çalışmak da beyhude. Ama kendi içimde boğulduğum bir denizim var, kimsenin haberi yok. Ben bana açığım, aralıktan sızanlar ancak saçmalamaladıklarım. Dost sahibi olayım derken yalnızlığımın artması, kendi kuyumun derinleşmesi neden bilmem. Evet daha önce demiştim Ya Rab belayı aşk ile kıl imtihan beni diye. Eksik imiş deyişim, aşktan çok şefkat ihtiyacım varmış sevdiklerimden belki de bu sebeple hiç bir zaman oturmadı taşlar ve aşklar yerli yerine. O büyük sevmeler de taşırmadı beni coşkudan heyecandan, ayaklarım çok da kesilmedi yerden. Bekliyorum sürekli, yorulmadım hiç.  Gelmeyeceğ