dört kişilik bir ailenin dünya sürgünü....

Çok şükür Rabbime ki,ben bu yazıyı yazarken babam içerde uyuyor ve burayı yazmak o sağken mümkün olabildi.Yoksa kendime çok ah edecektim neden anlayamadım,takdir edemedim diye..Belki de tam olarak bilmiş değilimdir ama eskiye göre çok yol katettiğim bir gerçek...Çünkü şimdi aileme ailem oldukları için büyük bir şükran duyuyorum Allaha...En kötü zamanlarımda en ergen çağımda dahi neden böyleler diye isyan etmedim..İsyanım,çıldırışım şahıs olarak onlaraydı..Ne ilginçtir ki duygularını uçlarda yaşayan bir insan olarak bile o çizgide kalmayı başarabilmişim...Şöyle bir düşüncem vardı,o zamanların bence en mantıklı düşüncesi;belki başka biri olarak dünyaya gelseydim şimdiki ben olmazdım,en ufak bir değişikliğin bile beni benden edeceğinin farkındaydım.Hatta ortaokulda en iyi arkadaşım Sümeyye vardı,babası öğretmendi,velhasılı mutlu bir aile profiliydi benim gözümde..Düşünürdüm,Sümeyye olsam nasıl değişirdi hayatım...Bir anda gelen bu hayali bile kovardım içimden,ben olamazdım deyip..Kendi

                       Hastalığa isim konulmasıyla başlıyor benim bildiğim köy zamanlarım…2 yaş civarındaymışım,annemin anlattıklarına bakılırsa,müstakil evimiz nam-ı diğer gecekondumuzun bahçesinde üzüm ağacının (asma demezdik biz) altına salıncak kurmuş,beni uyutacakmış…Sonra ben baygınlık geçirmişim,yani astım atağı…Hastaneye kaldırılmışım,eski adıyla Okmeydanı ssk hastanesinde 10 gün kadar yatmışım,annemi dahi almamışlar içeri…Meğer benim üzüm yaprağının tozuna şiddetli bir alerjim varmış..Yılanın sevmediği ot dibinde biter misali… Tetikleme o andan..İlkokula başlayıncaya kadar alerjik astımım geçmemiş,doktorum da dağ havası salık vermiş anneme…Doktor tavsiyesi de olunca artık,her yaz tatilinde köy dönemlerimiz başlardı…Eski bir gizli yediler kitabım vardı,okumaktan yıpratmışım,hatta sayardım kaç kez okuduğumu…Neyse,yastık altı kitabımı da alıp giderdim köye…Sabah güneş doğarken uyanırdım,annemden bile önce..Çünkü geç kalırsam döl gütmeye giden halakızını k