Belki

Tam da son sürat izlediğim dizinin final bölümünde bloga bakayım dedim,takıldım kaldım ve yazmak istedim...İlk gördüğüm sayfada kitap-ev vardı,ferah,aydınlık ve nerdeyse duvarsız bir ev...Devasa kitaplık kaplamış odayı tümden,geri kalan eşyalar ise sade ve göz yormayan cinsten...Kaç seneden beri kolilerinden çıkarıp yerleştiremediğim kitaplarımı düşününce şanslı mı yoksa şanssız mıyım,onu sorguladım..Hangisi hayırlıydı benim için acaba..Ne çok hayalini kuruyorum,genişçe ve kullanışlı bir ev olsun yaşadığım,en çok ışık alan odaya kitaplık kurayım,geceleri yazı masamda yada köşedeki bir koltukta kitap okuyarak dinleneyim..Bu kitap okuma hevesimi de hep sıkışık zamanlara erteliyormuşum gibime geliyor.Belki de o hayal hiç gerçekleşmeyecek..Ben de boş derslerde yada teneffüslerde zilyon tane "ne okuyorsun" soruları arasında konsantre olmaya çalışacağım...

Şimdiki evimizde bir oda var kitaplara ve bilgisayar kullanımına ayırdığımız,aynı zamanda çamaşır kurutup ütü yaptığım...Amacına uygun kullanamadığım bir türlü...Ve diğer odalar ve gidemediğim yerler,şehirler...Gitmeyi hayal ettiğim otellerine hayali rezervasyon yaptırdığım şehirler...Ve bazen de misafiri olduğum yerler...Nereyi düşünürsem düşüneyim orada kalıcı olamayacağımı bilmek hevesimi köreltiyor...Hep yabancısı olacağım her yerin...Neresi sıla bize neresi gurbet,onu da bilemeyeceğim muhtemelen.Öyle bir evim de olmayacak haliyle..Ne şık düzenlenmiş sofralar ne de bol ışıklı fotoğraflar.Tüllerim isten yıkanmayı beklerken hele de..Herşey tam olsa da bir eksiklik hissedeceğim..Hal böyle olunca da en ufak bir değişiklik için bile gücüm kalmıyor..Ve tam düzenli ortamları görmekten içim sıkılıyor.Belki de Aslı gibi cennette istemeliyim bütün bunları.O zaman yerli yerine oturacak tüm isteklerim.

Huzursuz bir ruh hali benimkisi,tatmin olmayan,kusurları gören,her güzel şeyin biteceğini bilen...En mükemmeli yakalamak adına kendimden taviz vermem gerkecek,daha çok çalışmam,zamanımı gerekli iş için değil de bunları gerçekleştirmek için kullanmam gerekecek..O zamana da sahip olmadığımı bilmek tam bir kısır döngü işte...
Bir hocam,bir dostum,yaz tatilinde uğradığımız Ürgüp için birşeyler yazmamı istemişti,duygularım değildi bilmek istediği,düşüncelerdi...Ben orda kaldığımız iki gün boyunca peribacalarına bakıp düşündüğümde aklıma gelen en yoğun fikir,"bütün bunlar bir döngü" oldu...Tüflü arazi aşınacak,başka bir mekanda birikecek ve herşey tekrar inşa olacak...Büyük bir ahenkle,ekosistem zinciri gibi..Hayatımız gibi..Bir şeyler kaybolup giderken yeni bir şeyler inşa olacak..Ömrüm bir buz gibi erirken,birilerine yeni hayatlar bahşedilecek..Ben biterken yeni başlayanlar olacak hayata...

Ne yapabilirim,kalıcı olmak adına..Ne yapmalıyım ve ne yapıyorum arasında büyük bir boşluk var.Ben de o boşluk arasında çalkalanıyorum mütemadiyen.Bundan büyük işkence olabilir mi.Huzursuzluk bu olsa gerek."İşte buydu" diyebileceğim gibi olamamak.Peki bu durumdan kazançlı çıkabilir miyim onu da bilmiyorum.En azından sorguluyorum diye avutuyorum kendimi.

Bir kelebek çırpınışıyla kendi atmosferimi değiştirebilirim diye ümitleniyorum kimi zaman.Beni tutan da budur belki hayata.Belki,maybe,belki,maybe...Telaffuzu hoş iki kelime,anlamı ise tek...

Haftaya Afyon'a yolcuyum inşallah..Ben içimden Afrika'ya,Avrupaya'ya uçarken,cam kenarı bir koltukta ondört saatlik bir yolum olacak..Belki yol boyunca yüklerimden bazılarını serpiveririm Anadolu bozkırlarına...Halbuki kalbim okyanusların dalga sesini duymak arzusunda,küllerini oraya savurmak istiyordu..Kısmet inşallah...