dört kişilik bir ailenin dünya sürgünü....

Umudum oldu bu erik ağacı…Hayata her kuruduğum anda yeniden başka bir zamanda çiçeklenerek başlanabileceğinin bir ispatı iki bahardır.Geçen sene düşünmeden, keyifle yediğim erikler, nasıl soğuktan, rüzgardan çıkmıştı, aklıma bile gelmezdi…Şimdi yağmurlu bir Mart gününde, damlalarla çiçekler kristalize olmuş gibi parıldıyorlar. Kışın balkonda sigara molaları verirken, incir ağacından emirle bir bir düşen damlacıkları seyrederken, bu sene erik dallarını an be an takip ediyorum,çocuklar da görsün diye anlatıyorum.Kitap okumalarımı mahsustan tam da güneş ışıklarının erik cephesinden süzüldüğü öğle sonralarına denk getiriyorum. Işıktan kamaşan ve kitap okumaktan kapanan gözlerim beni kısa da olsa tatlı bir uykuya daldırıyor. Sırf o zevki tadabilmek için pusu kuruyorum kendime, en ağır ve en uzun cümleli İhsan Oktay Anar romanlarıyla. Kitapları zaten ayrı bir alem, ayrı bir kelime cümbüşü olan bu yazarın yazdıklarıyla insan ayık bile olsa düşte sanıyor kendisini, hele bu ışık...

Yazı hazırlamak zor iş..Onca fotoğraf deryasından ayıklama, sıralama derken bayağı zaman geçiyor. Harddiskler sürekli arıza verip de içindeki fotoğraflar ulaşılamaz olunca buraya yazmak ve eklemek daha kalıcı sanki. Bu yaz birkaç senedir denemek istediğimiz şeyi yaptık, çadır kampı şeklinde 10 gün geçirdik. Önce Balıkesir Erdek daha sonra Çanakkale ve kapanışı da yine Balıkesir’in Ege sahilinde Edremit rotamız oldu. Hiçbir şey önceden planlı değildi, yer ayırtmadık, boş olan kamp yerine kapağı attık, çadırı kurduk. Tamam olan tek şey benim ayrıntı konusunda uzmanlaşmış beynim sayesinde tam tekmil dolu bagajımızdı. Yorgana varana dek almıştık. Çünkü şişme yatak alamamıştık. Malum 6 kişilik aile olunca yetişmek zor oluyor. İlk turda bu rotayı bizbize, ikinci seferde ise kardeşimi de alıp birlikte tamamladık. Kamp şimdi bakınca özlem duyulacak bir tecrübe. Ama o anlarda hangi akılla geldik dediğim zamanlar da oldu. Çünkü aileyle beraber bütün işler de peşimden geldi. Yemek ha...