dört kişilik bir ailenin dünya sürgünü....

Ruhumu sıkıştıran günleri yaşıyor olsam da rahat zamanlarım da olmuyor değil..Arada nefes aldıran,sanki hiç gailem meşgalem yokmuşcasına saatlerin uzayıp gittiğ ama gidenin de ardından üzülmediğim anlarım oluyor..Sakinleşme,içimden gelen sesleri dinleme seanslarım da diyebileceğim bu anlara ne denli ihtiyacım olduğunu daha iyi anlıyorum...Mesela bu gece oturdum elli (50!) kadar kurşun kalemin ucunu açtım,yavaş yavaş,hiç acelesiz,tasasız...Tükenmez ve pilot kalemlerin yazıp yazmadığını kontrol ettim...Adımı yazdım defalarca,imza denedim...Ellerim avuçlarım rengarenk oldu...Bütün kırtasiye depomu elden geçirdim,düzenleyip yerlerine yerleştirdim...Çok da rahat ettim vallahi...Üniversitedeyken geceleri yemekhaneye iner,patates kızartırdık 15 kişilik...Ben her zaman soyucu takımında yer alırdım..Patates soyma bende ruh arındırıcı etki yapıyor,kendimi dinleyebiliyorum...Kalem açarken de aynı huzuru buldum... İki gün önce de sokağın karşısında oturan roman komşularımızın kına geceleri vardı...

Zaman buldukça öğrenci velilerini ziyaret etmeye çalışıyorum...Kendimden büyük insanlarla çok vakit geçirmemiş olsam da onlarla ortak bir frekansı tutturabiliyorum çoğunlukla..Ama bu,bu işin kolay olduğu anlamına gelmiyor haliyle...Velinin aklındaki olumsuz bir yargıyı değiştirmek,öğrencimin lehine bazı düşünceleri veliye kabul ettirmek ise çok zor oluyor...Bir ay önceydi,doğulu bir öğrencimin ailesine misafir oldum...Hoş-beş herşey güzel...Ama ben ne zaman anneye,onun fikrini görmeden bir şey diyecek oluyorum,ters teptiğimi hissediyorum..O beni duymazdan gelip,kendi anlatımına devam ediyor,ben ayrı telden,bir süre devam ettik..Ne zaman dank etti aklıma,işte o anda,monolog halinde süregiden konuşma gerçek bir diyaloga dönüştü..Kadıncağıza,aynı taraftan olduğumuzu,onu anladığımı,onunla aynı hassasiyeti ve benzer kaygıları paylaştığımı hissettirdiğimde frekansımız cızırtısız hale geldi...O an gerçek bir paylaşım ve iletişim gerçekleşti... Aslında dert dinlemenin insanı yaşlandırdı...