dört kişilik bir ailenin dünya sürgünü....

Bu yazı 28 Şubat darbesinin 26 Şubat doğumlu bir genç kıza bıraktığı telafisi zor anıları içermektedir. "İlkokulda her zaman sınıf birinciliği yaşamış bir öğrenciydim,5 kardeşin dördüncüsüydüm.Öğretmenimin ve müdürün okumalı bu kız dediği cinsten.Ancak 80 li yılların karışıklığını bizzat yaşayan babam ve abim,okumamı istemediler.Ablamın zorlaması ve gayretiyle imam hatipe kaydettirildim.Okula ilk gittiğim gün 7 yılım bu okulda nasıl geçecek diye efkarlı bir haleti ruhiyem vardı,o hissiyatımı şimdi gibi hatırlıyorum.Okulumuz ortaokul ve liseydi.5+3 öncesi yani.Herkes lacivertti o yıllarda.Formamız beyaz gömleğimiz,üzerinde yine lacivert eşarbımız ve pardösümüz.Şimdi görsem güleceğim modellerde,geniş kollu,üzerimden sarkan,hatta içinde göbek atsam dışardan belli olmaz diyerek dalga geçtiğim pardösüm vardı.Sınıfımız 70 kişiydi,üçerli otururduk ve hocalarımızın bizi tanıyamayacağı kadar bir kalabalıktık.Bazen arkadaşlarımın yerine sınava girdiğim olurdu,hoca anlamazdı.Derslerimiz ...

Çok güzel yazılar yazıyordum aklımdan bugüne dair,nasıl da olumsuz durumları bertaraf etmiştim kendimce,gönlümü rahat ve esnek hale getirip kızmayacağım,sinirlenmeyeceğim diyordum.Ama her yerden sızıveriyor bunlar bu sözler.Başlık da tam halimi yansıtıyor.Hiç şuandaki kadar içeri attığımı bilmem.Diğer bloglardan okuyordum ancak insan kendi başına gelmeyince tam olarak anlamıyormuş. Gittiğimiz bilumum ev ortamlarında çocuklarımın rahat hareketleri şımarıklık olarak algılanıyor.Sürekli laf ediliyor,öğretmen olmuşum ama kendi çocuklarımı eğitememişimden giriliyor sözün gittiği yere kadar güya şaka karışık sokuşturmalar oluyor.Yani bir anneye edilecek en büyük haksızlık onun anneliğine laf etmekmiş onu anladım.Ve benim de en kızdığım durum buymuş.Sanki herkes onu büyütürken etrafımda pervaneydi,her sıkıştığımda yardımcı olmayı bırakın hal hatır sormuşlar da şimdi çocuğun bir günlük durumu söz konusu oluyor.Eleştiri için sonsuz bir hak veriyor. Hareketl...