dört kişilik bir ailenin dünya sürgünü....

En uzun gündüzün bir önceki geceydi bu hikayenin başlangıcı.Köydeydik,akşam yemeği hazırlama telaşında koşturuyorduk.Köy imamının eşinin sancıları varmış,annemi refakat etmesi için aradılar.Uykusuzluğa dayanamaz diye "ben gideyim" dedim.Arabaya bindik,bir saatlik yolu,ya doğum olmaz da bu kadar yolu boşuna gitmiş oluruz şakalarıyla geçirdik.Hastaneye giriş işlemleri yapıldı,odaya alındık.İmam bizim evde Msutafa'yla kaldı,ben de Semra ile.Sancıları tam başlamamıştı,araları sık değildi,ben de habire tabletle oynuyorum zaman geçsin diye.Gece üçe doğru sancısı arttı,ebeye haber verdim,"gelsin bir bakayım" dedi.Kızcağızın sancısı artmış ki yürüyemedi,tekerlekli sandalyeyi getirip,doğumhaneye götürdüm kızı.(kız diyorum çünkü benden 5-6 yaş küçük) Ben odaya döndüm,sabah namazı vaktiydi,en uzun gün doğmak üzereydi,hademe teyze müjdemi isterim diyerek odaya girdi,bebek doğmuş,bebeğin eşyalarını istedi,yarım saat sonra görebilecekmişiz hastayı ve bebeği...Eşyaları verirke...

Sessizim, yorumsuzum nicedir. Son bir ayı kastetmiyorum, belki de on yıl olmuştur.Yaşananlara,birikenlere rağmen iç sesimi tutup,dizginleyip,munis bir tona kavuşturup,bir nevi süzüp öyle aktarıyorum kendimi.Her gün bir sürü olaya uyanıp da sessiz kalmak,fikir üretmememek,yorum yapmamak mümkün mü? En son okuduğum yazılardandı "körkütük taraf olamam" yazısı.Belki bir çok kişi rastgelip okumuştur.Bu yazı bende başka farkındalıklar da oluşturdu kendime dair.Gene bunu tetikleyen başka bir söz daha vardı "bir sürü arkadaşım olması ve her ortama uyum sağlamam" la ilgili.Üniversiteden bu yana bir sürü ortam oldu etrafımda.Her gruptan her görüşten...Öğrencilerim oldu bir sürü,rumu,ermenisi,musevisi,yezidisi,alevisi...Eski çıkıntılarımı törpülemeseydim ne ben yaklaşabilirdim onlara ne de onlar bana açılabilirlerdi. Omurgasız değilim,bir bakış açım,değişmez ilkelerim var,benden öte beni bağlayan şeyler var...Ölsem de vazgeçemediklerim var.Ancak bir görüşmede,muhabbette,kar...