dört kişilik bir ailenin dünya sürgünü....

Olmalıymış ya her kadının…Oda var olmasına var da benden başka hersey de var o odada. Evin diğer bölümlerinde fazlalık duran tüm eşyaların yeri burası. Bugüne kadar da darmadağın halde duruyorlardı, içeri girmek büyük riskti benim için. Yapılacaklar listesinin sonlarına eklemiştim, içimden de gelmiyordu düzenlemek. Ama bugün nasıl olduysa daldım odaya, dağ gibi biriken yığınları kutuları alaşağı ettim. Birkaç koli atılacak çıktı, bir kısım eşyalar da çöpten önceki son durak olan bodruma gönderildi. Geri kalanları da ayağıma dolaşmayacak şekilde yığdım. Eskiden annemin yüklük üzerine örttüğü gibi beyaz bir çarşafı da düzgün yığıntılara örttüm. Gerçi annem görse hiç beğenmez ama şimdilik gözümü yormuyor. Mutfakta duran küçük masayı gene buraya taşıdım, tabure de aldım önüne. Balkonda bir türlü gelişmeyen iki saksıyı da camın önüne koydum, bir umut belki yeni yerlerini severler de büyürler. Çocuk odasından da pembeli halıyı yere serdim. Tam da buranın ruhuna uydu her şey. Ordan burada...

           Evin köşelerinden korku filmlerini andıran örümcek ağları sarkıyor, dehşete düşmeden sakince alıp elimde yuvarlıyor ve yere atıyorum. Öyle umursamaz öyle serkeşim bu aralar. Güya yaza dair listelerim vardı yapılacaklar üzerine, hepsinin üzerini yapmadan çizesim var. Çay içip kitap okumak,iç seslerime kulak dayayabilmek istiyorum. Kendimle dertleşesim, kendimi dinleyesim var. Zaten dış seslerden kim kaldı ki benimkiler haricinde. Ama inatla o isteğin de üzerini çiziyorum işte. Bir yönü ağır basan, bir alanda derinleşebilen, ya da her konuda az-çok farkında olup da birinin derinliği diğerine baskın gelen insanlara hayranım, elimde değil, onlar gibi olmak değil de ben de bir şeyin sonuna kadar gitme azminde olmak istiyorum. Ya tasavvuf, ya edebiyat, tarih de olur, sinema da, hatta çay kahve de…Kendimce kendi edindiğim bilgi-ilgi-ilim-bilim içeriğim öyle sığ, öyle yavan ve kuru ki utanıyorum kendimden. Gerçi maymun iştahlı bir insandan daha...