med-cezir

Ruh halim kısaca bu…Günün getirdiklerine bağlı olarak ya içimde yükselen bir fırtına ya da kuzu gibi sakin bir ben var …durulduğumda “tamam,iyiyim”diyorum da nedensiz ağlamak da neyin nesi oluyor,buna anlam veremiyorum…hıçkırıklar kopuyor,dışarıdan ise ses çıkmıyor..

Geçen haftadan sözleştiğim bir arkadaşıma gittim salı sabahı,kahvaltıya..çocuk derdi olmadan keyifle üsküdara indim..serpil,tarih eğitimi almış coğrafyaya da hakim aynı zamanda psikolojide yüksek yapan benim hayat koçum diyebileceğim biri..zor zamanlarımda beni dışarıdan gözlemler,ve de net görebilir içimi..buna uygun çözümler buldurur bana..rehberlik yapar..rahatımdır yanında…sigaramı da içebilirim,(ortam da bebe de yok,bekar evi ortamı var) gürültülü de gülerim..keyifliyimdir onunla yani..bol bol dertleşip kurt atarız ruh dağımızdan…gene işte onun yanından böyle “iyiyim”şeklinde ayrıldım..atatürk kitaplığına gitmek için otobüs beklerken son dakikada karşı durağa geçtim,ve tanışmak için can attığım,canıma can katan birini aradım..buluşalım dedim..o da bize gelebilirmisin dedi galiba..ev pis ..diye de ekledi galiba..galiba diyorum çünkü bazı cümleleri anlayamadım..hem etraftaki gürültü hem de onun sessiz yumuşak konuşması sebebiyle..taksiye binip zaten yakın olan evine gittim…işte bant orada koptu..gittim,parça parça fotolardan gördüğüm,içinde yaşanılanları kısmen okuduğumuz o deli eve…(burada hayranlık anlamında deli kullanıldı)gayet de düzenli,derli toplu ve bence inanılmaz temiz…son 15 dk.da kirli bir ev temizlenmeyeceğine göre normalde de temiz…ve benim dilim dolaşmaya başladı..daha derin mevzular varken gündelik lakırdılar açtığımı fark ettim..ama zihnim öyle boştu ki kelimeler ünlemler sanki hepsi beynimin farklı yerlerine dağılmış tutmak istiyorum da cümle sıralamasına göre de oturtamıyorum onları..o belli etmedi ama yüklemi öznesi tümleci yerini şaşırmış cümleler kuruyordum…kendi sesim kulağıma çalınıyor da ben bile anlamıyordum ne demek istediğimi..karşımdaki yüce gönüllü insan anladı yada anlamak için insan üstü zihin gücü harcadı..çok iyi biliyordum mat.mühendisi olduğunu ama ne mezunu olduğunu sormamla Tansu çillerden daha büyük gaf yapmış oldum…inşallah sonuncusu budur…heyecan mı,yoksa bende ki depreşiklik mi neden oldu hala anlayamadım..şaşkın,şapşal bir halim vardı velhasıl..eve gidene kadar düşündüm durdum..lan hani ben iyiydim…neşem yerindeydi..ne oldum şimdi böyle…demek geçmemiş…hala da sinir olmaktayım kendime..yani görücü usülü evlenecek olsam adamlar beni masada bırakır gider…tez doktora için mülakata yada sunuma girsem hiç şansım olmazdı hani…

Diyet yeter oldu…ipin ucunu elimde sanıyordum ama ibrem şaşınca tartı da bozulunca hayli yol aldım büyük rakamlara doğru ..bütün gün okulda aç kalıp akşam 8 den sonra sanki iftar topu atılmış gibi hurraaa ne bulursam mideye..gerçi üşengeçlikte bir haftadır ne yemek va evde ne de başka bişi..markete bile üşendim gitmemekte direniyorum..special-k akşam öğünüm oldu,aslıya bile bu akşam ondan yedirdim..ya da sabah-akşam kaşarlı tost…temizlikte de tatile girdim uzunca bir süre…perşembeleri gelen arkadaşlar için Mustafa sabah bi makine tutuyor eve…

Öğretmenler gününü de tıka basa yemek yiyerek geçirdik okulda..malum öğretmenler açlık sınırında yaşıyor ya..hem öğrenciler hem de idare bari bir gün karınları doysun fakirlerin deyip ayrı ayrı sofralar kurdular..öğleden sonra ise tek sıkıntım nasıl çıkarıcam bu yediklerimi oldu..kussam ayrı dert,içimde ayrı dert..tam iki saat boyunca demli çay içip anca bastırdım midemi…