Bahardandır Desem Geçer Mi?

Yine bir kasvet,karmaşa,huzursuzluk bir sürü soruyla birlikte bu aylarda geliyor...Çözüme yönelik aklıma gelenler de öyle az ki...Halsizlik,üstüne yoğunluk,çocuklar ....Yuvarlanma şeklinde geçen bir ay...

Ne derse girmek ne de ders işlemek geliyor içimden...Bu akşam Mustafa'ya seneye bir senelik izin mi alsam dedim en sonunda...Biraz mola versem,ihmal ettiğim çocuklarıma kendimden bir kaç parça daha feda etsem diner mi iç sıkıntım...Bitmek bilmeyen emellerim hayallerim sakinleşir de yakamı bırakır mı bir süre...

En son darbeyi vuran,sorularımı kabartan,yaramı kanırtan yazılar sevgili deli annemden geldi,o yazdıkça ben depreştim,depresifleştim...Kızın seneye okula gidecek olması,dahası ikiden fazla seçeneğin olmaması,hani der ya öğrenciler iki şık arasında kaldım aynen öyle işte...Ya anaokulundaki sıkıntıya devam edeceğiz,her sabah ağlaya sızlaya binbir stresle onu anaokuluna bırakacağım,ya da bilmediğim başka bir sıkıntıya ilkokula yol alacağız...Şu anda çok konuşulan bir sürü eğitim sistemi burdan bakınca ancak rüyalarımda olur gibime geliyor.Küçük bir ilçede yaşayıp da gene dört duvar arasına tıkılmak kabus gibi zaten...

Şu kaliteli zaman geçirme dedikleri olayı da hiç yapamıyoruz,dedim ya ailece yuvarlanıyoruz ancak.Zaruri ihtiyaçları yine zaruret miktarı giderilen çocuklarla doğru düzgün bir iletişime de vakit kalmıyor,ben değerlendiremiyorum aslında.Bu da vicdan azabımı artırıyor.Geceleri çocuklar uyuduğunda kahrediyorum kendime,sözler veriyorum sanki Aslı ve Yusuf'un uyuyan yüzlerine karşı.Ama sabah oluyor ve aynı olaylar yaşanıyor.İkisini bir arada tutup hır gür olmadan ağlatmadan,ilgimi ikisine de eşit pay ederek bir zaman geçiremiyorum.

(Bu resim faaliyetinin süresi 5 dakikayı geçmemiştir)

Aslı bence bu aralar depresyonda,hep mutsuz,hep huysuz,ağlak,göz yaşları hep gözünün ucunda akmaya hazır.Ve en kötüsü de isteksiz.Öğrenmeye de okula da,okumaya da oynamaya da...Yusuf hep yapışık tepemde,uyurken bile kolları boynumda...Mutlu olmam gereken bir durum bu belki de ama sürekli bir bağımlılık hali çok bunaltıyor beni.Herkesin kendi halinde oyalandığı ilgilendiği bir iş varken sessiz sakin huzurlu vakit geçirmek istemem çok mu ütopik...Müzik olsun ilahi olsun,arka fonda bir ses olsun,ruhumu dindirsin,kitap okuyayım çocuklar kule felan yapsın,Aslı'nın bebeklerine elbise dikeyim istiyorum.Deniyorum ama olmuyor.Sınıfta bir orkestra şefi gibi 20 öğrenciyle ilgilenip onları derse uyandıran,ilgilerini çeken ben,evde tam bir beceriksize dönüşüyorum.İkisini de mutlu ve memnun edemiyorum kendimden.Allahım ya,pilavım bile berbat oluyor,o derece...

 

 

Fotoğraf çekmek rahatlatırdı beni,onu bile istemiyor canım.Haftasonuna hep bir hayalle giriyorum.Evi temizleyeyim,uçuşan toz yumaklarını makineye hapsedeyim,çamaşırlar gıcır gıcır olsun,evden kek kurabiye kokuları yükselsin,dışarı çıkalım,renkli neşeli fotolarım olsun,çocukların evdeki herkesin yüzü gülsün istiyorum,ama nafile..Tam bir arbede yaşanıyor haftasonlarında.İdare etme modundayız sürekli.

Ya da bu yaşananlar normaldi de ben şimdi mi kafaya takıyorum onu da bilmiyorum.İnşallah bahardandır,da yaza doğru geçer gider.Yazdıkça dökülüp gider...Mart rüzgarlarıyla dağılır gider...Güneş çıktıkça eriyip gider,kar sularıyla...

Klavyeden bir harf daha eksildi...Artık sadece noktalama işaretleriyle dert açarsam şaşırmamak lazım..Mesela ben bu yazıyı K olmadan yazdım..Eksikliğini öyle çok hissediyorum ki,hani dolgu yapılan yere sürekli dili sürter ya insanın (bende hep öyle olur) elim de hep K ye gidiyor,halbuki K yazmam gerekmiyor bazen....


Vesselam...