kar kokar buralar...

Kokusu 1 gün önceden gelir..Sanki içime yağar da sonra yere düşer karlar...O serin kokuyu çekmişsem bilirim ki yakındır yağması..Ne sevinirim,deliririm bu habere...Meteorolojiden değil kalpten haberliyimdir...Az çok havaya bakıp tahmin de yaparım sevdiceğim karın gelişine dair....

Kar yağdıktan sonra hava daha da soğursa,eriyen karlar buza dönüşür,cam gibi saydamlaşır.Üzerlerine attığım her adımda kıyır kıyır ses çıkartır…Sırf bu sesi duyabilmek için karda yürümeyi çok severim…Çocukken karşımızdaki evde oturan Muhlise ablaların bahçesinde hele bu dediğim kıyır karlardan fazlasıyla olurdu…Kendimi pek mühim bir araştırmada sanan dedektif edasıyla bahçenin her bir köşesini adımlardım…Ezmediğim kar kalmazdı…Bir yandan mutluluk bir yandan da sanki kıtır kurabiye yermişim gibi bir tat bırakmış bende…

Cumartesiden beri kara büyük bir ihtimamla bakıyorum,esen rüzgarla sağa sola savrulan taneleri toprağa serpilen tohumlar gibi önemsiyorum..Çünkü beni mutlu eden minikler onlar..Kimi insanı yağmur hüzünlendirir,yada şenlendirir ya ben de karda hassalaşırım..Hele akşam tipiye dönen karı görünce attığım çığlıkları duyanlar gene Mustafa ile kavgaya tutuştuğumuzu ve cırladığımı düşünmüşlerdir…Bir de karşı apartmanlara bakıyorum da benim gibi burnunu cama dayayıp karın sona ermemesini dileyen başka bir canlı ile karşılaşmıyorum..Mahallenin tek kar delisi ben olmalıyım zaar..

İsterdim ki (burada zengin avcısı filminden bir sahne hemen aklıma geliyor isterdim ki ile başlayan bir cümle kurmuşsam) hemen ön cephedeki komşununki gibi bir evim olsun,küçük..Sobası gürül gürül yansın ve içinde mırıl mırıl ses çıkaran kedilerim olsun….Biri de camdan baksın,dışarıya,sokak kedilerine nispet yapsın…Biri kucağımda olsun kedilerden,bir elimle onu mıncıklayayım,bir diğer kedi de ayaklarımın üstünde yatsın,kitabıma yakaza halimle ucundan göz atayım…Sobanın güp güplerine kedilerimin “Ya Rahim”leri karışsın…Tanpınar’ın Huzur”unu iki kere satın alıp ayrı ayrı okuyup aradığım huzuru ayaklarımın dibinde bulayım…Basitçe…

Bir anlamda yalnızlık da verir kar…Her bir tanenin birbirine değmeden yere inmesi insanın asli yalnızlığını hatırlatıyor bana..Halbuki ne de kalabalıklar,çoklar…Hep birlikteler….Varlığının aksine sıcak bir hava da verir…Böyle havalarda evi özlerim..Bazı evlerin yarı çekik perdeleri vardır,meraklı bakışlara izin veren…Gece,televizyonun ışığı yansır,mavili,yeşilli..Hep mutlu aile izlenimi oluşur dışarıdaki bende..Bir de kar yağıyorsa hele….Tabi gerçek nedir,neler yaşanır o ışık süzülen evlerde bilemem ama o görüntü bile beni mutlu etmeye yetiyor…

Karı sobanın üzerine koyup eritmeyi,her sene çocukluk arkadaşlarımla iki elimiz kanda da olsa buluşup bizim evin yokuşunda altımıza poşetler,plastik bidonlar alarak kaymayı,ilk yağan karı dilimin üzerine kondurmayı,iki parmağımın arasında ezip cam gibi inceltmeyi,el değmemiş karlara iki seksen uzanmayı,karda yuvarlanmayı,parmak uçlarım donuşken ılık suya ellerimi bandırmayı çok severim…Ama yadigar kotumun soba üzerinde kururken boruya değip yandığını ise hala üzüntüyle hatırlarım…Ha bir de karın olduğu gibi,kurabiyenin ve kekin de kıtırını severim….

Yarın da “kar beyaz” filmine gidecek olmam kaderin ne güzel tecellisidir….

 ilk kar adamı anonim,ikincisi çamların kar adamıdır...Bir DIY projecti olarak da başarılıdır