Benim öğrenme mutluluğum

Benden beklentisi pek de yüksek olmayan bir kocam var..Evinde,eşinle çocuklarınla mutlu ol..Tek başına hayaller kurma,tek kişilik planlar yapma,yeter diyor bana...Kendimi sadece bu ortamda düşlediğimde ise kaçıvermek istiyorum,sanki duvarlar her bir tuğlasıyla üzerime devrilecek gibi oluyor...Evet,daha önce bahsetmiştim,bir duruma olaya ikna olmam sevgiyle ancak,bazı şeylerin devam edebilmesi,istikrar sağlayabilmem ise akıl yoluyla gerçekleşiyor...

Evlendiğimizin ilk yıllarında,"yüksek yap,üniversitede kal,yurtdışına da çıkarız" diyen adam,çocuklardan sonra benim içinde olmam gereken ruh haline büründü..Lohusalık çeken,içe kapanmayı yaşayan ben değildim sanki...Onun gözü korktu yükseklere bakmaktan..Halbuki yükseklik korkusuna ciddi olarak da sahibim haddi zatında...Nedense yaşanan zorluklar,daha büyüğünü de aşmayı aşılıyor bana..Bu durumum zor mu,dur bakalım,bir üst zorluk nasılmış,dercesine,bazen de sırf meraktan deniyorum kendimi...Misal,şimdi iki çocuk-okul-ev ve cbs'm ile gayet zorunlu bir yaşam sürsem de aklıma acaba üç çocuk olsaydı halim nasıl olurdu diye de düşünüyorum işin aslı...Ama,hayır,burda merakıma dur diyeceğim...Hevesimi üç çocuklu çalışan annelerin blogunu vs.okuyarak tatmin edeyim değil mi....

Öğrenmek benim dünya hayatında en zevk aldığım eylem...Somut bir his bu,başka hiç bir duyguyla tarif edemeyeceğim bir şey..Karnımın doymasından daha net görüyorum bunu...Yani bir şey mi öğrendim,yada herkesin çoktan bildiğini ben kendi çabamla keşfimle mi farkettim,o an benden mutlusu yok...
Bu gece,arazi ölçümleri dersini çalışıyorum,ekran önümde,slaytı durdura ittire,formülleri,şekilleri yazıyorum-çiziyorum kağıtlara..Özene,bezene..Sanki Deli Anne'me mektup yazıyorum :)

Öyle hevesliyim..Şaküller,jalonlar uçuveriyor kalemimden..Yılların harita mühendisiyim yani...Öyle bir kendimden geçiğim...Ve çok mutluyum...Beynim doyuyor...10 yıl öncesinin geometri dersine geri dönüyorum..Ve cidden anlama hızım o yıllara nazaran çok çok hızlı..Motive olmam ve hedefe kilitlenmem bunda büyük etken...

Ve hayalerim var,her ne kadar,geçen hafta teyze kızımın isteklerimi duyunca "ne çok dünya hevesin var" demesi beni biraz irkiltip kendime getirse de...Makul seviyede tutmaya çalışıyorum isteklerimi...Zaten çoğu belki de olmayacak şeyler...Çünkü her biri bir dağ başındaki parçalar gibi isteklerim...Onlar birleşene kadar ne sular akacak ruhumdan...

Evimde mutluyum ben diyemiyorum yani..Elbette çocuklarımı,eşimi (hakikaten eş diyebilirim,çünkü beni ondan başkası çekemez,ben de ondan başkasını çekemezdim galiba...Burda çekmek,yüklenmek,yaslanmak anlamında...ağırlıklarımız gerçekten de dengeliyor birbirimizi...Allaha çok şükürler olsun) onlarsız yaşamı düşünemeyecek kadar seviyorum,ama öğrenmeyle vardığım mutluluk bana çocukluğumdan gelen bir miras..Kimse yokken o vardı...Her zaman mutlu etti beni..Vazgeçebileceğim bir şey de değil..Ya annen ya ben gibi tercih konusu da yapamam..

İşte bu akşam bunlar doldurdu kafamı..Ve ben 4 saattir arazi arazi gezip kaldırım mühendisliği yapıyorum hayalen...Aslında birazcık evdeki kek kokusuyla sıcak muhabbetler yapılıp sıcak çaylar içilen sakin saatler yaşamayı da isterdim ama o daha büyük bir hayal şu ahvalimde...