Kalbin yolu
Geçen seneki öğrencilerimle iki haftada bir yemek faslımız olurdu,öğle arasını denk gelen 5. veya 6.dersle birleştirirdik...Kız sınıfları olduğundan müzik eğlence de eksik olmazdı...Oynayan,koşturan kızların onca gürültüsüne rağmen tam karadenizli gibi bağıra çağıra ettiğimiz sohbetler olurdu..Ciddi anlamda rehberlik yapamamışımdır,birebir ilgi de gösteremedim ama o yemekler aradaki muhabbeti tesis etti aramızda...Nedense böyle bir yaklaştırıcı yanı var beraber yemenin...Belki de içindeki duyguyu katıveriyorsun elinin değdiklerine...Yemek yoluyla da karşındaki hissediveriyor sevgini,samimiyetini...
Ben daha ortasonda küçük bir kızcağızken türkçe öğretmenime çok yakınlık duyardım,onu çok severdim..Belki de o zamanlar küçük dünyamdaki en büyük hayal onunla yemek yiyebilmekti...Bu muradım bir gün gerçek olmuştu...Eşi askerdeydi,küçük bir oğlu vardı,oğlunu anaokulundan almıştık,sonrada kızarmış bütün tavuk almıştı yemeğe...Eve gelip oturunca masaya,sanki en büyük hayalim bu değilmişcesine,iştahım kaçıvermişti...Boğazımdan geçmiyordu o tavuk...Hala da onu ağzımda geveleyişim,yutmaya çalışmam aklımda,dilimdedir...Heyecanlanmıştım...İşte karşımda en sevdiğim öğretmenim,hem de onun evindeyiz,benim yemeye çekindiğimi görünce kendi çatalıyla böldüğü tavuğu benim ağzıma vermeye çalışıyor....Nasıl yiyebilirdim ki.....Bir ara elimdeki havucu dıştan kemirmişim,içindeki ince uzun parçayı meydana çıkarmışım...O da telefonda konuşuyordu,elimdeki havuç özünü tabağa koydum,o da farkına varamayıp benim kemirdiğim havucu yemişti...Ne dehşet bir övünme kaynağıydı bu benim için.....
Şimdi ben de o öğretmenimin konumuna geldim,kendimi mümkün mertebe onlarla içiçe tutmaya çalışıyorum...Onları evlerinde ziyaret etmeye gidiyorum..Odalarına girip onları masa başında ders çalışırken yada soğuk sobalı evlerin mutfaklarında bulaşık yıkarken hayal ediyorum...Benim evime gelen hiç öğretmenim olmadı bu arada..Nasıl bir duygudur çok merak ediyorum ama çok güzel ve onur verici olduğuna eminim....
Siirt'te iken kız öğrencilerimi öğlen yemeğe getirmiştim...Benim o çocukluk heyecanımı onlarda gördüm,o zaman asıl ben mahçup oldum...O gün kimse tabağını tam bitirememişti...Anlamıştım...(yemek de çok güzeldi aslında )
Nöbet tuttuğum öğretmen lisesi yurdunda da bir akşam çocuklara bisküvi gofret birşeyler alıp,etütlerine bırakmıştım...ama benim getirdiğimi bilmiyorlardı...daha sonra sorup öğrenmişler...Derslerine girmediğim halde bir çoğuyla kaynaştık o anda...Hatta bana mektup yazıp poğaça-kek yaparmısınız,yurtta halimiz perişan diye serzenişte bulunmuşlar...
Bugün (an itibariyle 04.27) benim o zor sınıfımla yemeğim var...Herkes gönlüne göre birşeyler yapıp getirecek...Ben de onlara yumurtalı çiğ köfte yaptım....Sınıf 24 kişilik...İnşallah yeter...Yaparken yoğururken tüm iyi duygularımı dualarımı ellerimden bulgura aktardım..daha önce de onlara okuyup dinleyebildiğim kadarıyla sureler eşliğinde aşure yapmıştım....(Nevin Halıcı,aşure tarifinde başlarken Yasin suresinin yarısını biterken de diğer yarısının okunduğunu yazmış Konya çevresinde,yanılmıyorsam,bu çok hoşuma gitmişti ben de abarttım,4-5 sure okuyup-dinledim)Ama çiğ köfte kuzey-güney eşliğinde oldu,umarım seyrettiklerim yansımaz....
24 öğrencim var benim özel olarak rehberlik yapmaya çalıştığım,ilgilendiğim...Her biri ayrı aile yapısına sahip,ayrı birer dünya hükmünde insancıklar....İlerde büyük insanlar olması için uğraştığım..ve daha niceleri var elimden geçen,belki de sadece teğet geçen...Dokunamadıklarımı saymıyorum bile....Yüküm vicdan azabım yüzlerce,binlerce belki...Klasik ama o deniz yıldızı olayı gibi,en azından birinin hayatına ışık katabilsem,gülümsemelerine yardımcı olabilsem,hafifleyecek gönlüm....Her akşamım ve her sabahım aklımdalar,ve ne yapmalıyım değil de birşey yapmalı diyerek oyuyorum beynimin içini...Çocuklarımı Allaha emanet ettim,ama öğrencilerim bana emanet....Onlar için çok dua istiyorum okuyanlardan,hayır dualar....İyi insanlar olabilmeleri ve en az yanlışla hatayla kişilklerini sağlamlaştırmaları için....Güzel ahlaklı bireyler olabilmeleri için..Ve en önemlisi mutlu olabilmeleri için.....
Sizlere günaydın,bize de afiyet olsun .....
Ben daha ortasonda küçük bir kızcağızken türkçe öğretmenime çok yakınlık duyardım,onu çok severdim..Belki de o zamanlar küçük dünyamdaki en büyük hayal onunla yemek yiyebilmekti...Bu muradım bir gün gerçek olmuştu...Eşi askerdeydi,küçük bir oğlu vardı,oğlunu anaokulundan almıştık,sonrada kızarmış bütün tavuk almıştı yemeğe...Eve gelip oturunca masaya,sanki en büyük hayalim bu değilmişcesine,iştahım kaçıvermişti...Boğazımdan geçmiyordu o tavuk...Hala da onu ağzımda geveleyişim,yutmaya çalışmam aklımda,dilimdedir...Heyecanlanmıştım...İşte karşımda en sevdiğim öğretmenim,hem de onun evindeyiz,benim yemeye çekindiğimi görünce kendi çatalıyla böldüğü tavuğu benim ağzıma vermeye çalışıyor....Nasıl yiyebilirdim ki.....Bir ara elimdeki havucu dıştan kemirmişim,içindeki ince uzun parçayı meydana çıkarmışım...O da telefonda konuşuyordu,elimdeki havuç özünü tabağa koydum,o da farkına varamayıp benim kemirdiğim havucu yemişti...Ne dehşet bir övünme kaynağıydı bu benim için.....
Şimdi ben de o öğretmenimin konumuna geldim,kendimi mümkün mertebe onlarla içiçe tutmaya çalışıyorum...Onları evlerinde ziyaret etmeye gidiyorum..Odalarına girip onları masa başında ders çalışırken yada soğuk sobalı evlerin mutfaklarında bulaşık yıkarken hayal ediyorum...Benim evime gelen hiç öğretmenim olmadı bu arada..Nasıl bir duygudur çok merak ediyorum ama çok güzel ve onur verici olduğuna eminim....
Siirt'te iken kız öğrencilerimi öğlen yemeğe getirmiştim...Benim o çocukluk heyecanımı onlarda gördüm,o zaman asıl ben mahçup oldum...O gün kimse tabağını tam bitirememişti...Anlamıştım...(yemek de çok güzeldi aslında )
Nöbet tuttuğum öğretmen lisesi yurdunda da bir akşam çocuklara bisküvi gofret birşeyler alıp,etütlerine bırakmıştım...ama benim getirdiğimi bilmiyorlardı...daha sonra sorup öğrenmişler...Derslerine girmediğim halde bir çoğuyla kaynaştık o anda...Hatta bana mektup yazıp poğaça-kek yaparmısınız,yurtta halimiz perişan diye serzenişte bulunmuşlar...
Bugün (an itibariyle 04.27) benim o zor sınıfımla yemeğim var...Herkes gönlüne göre birşeyler yapıp getirecek...Ben de onlara yumurtalı çiğ köfte yaptım....Sınıf 24 kişilik...İnşallah yeter...Yaparken yoğururken tüm iyi duygularımı dualarımı ellerimden bulgura aktardım..daha önce de onlara okuyup dinleyebildiğim kadarıyla sureler eşliğinde aşure yapmıştım....(Nevin Halıcı,aşure tarifinde başlarken Yasin suresinin yarısını biterken de diğer yarısının okunduğunu yazmış Konya çevresinde,yanılmıyorsam,bu çok hoşuma gitmişti ben de abarttım,4-5 sure okuyup-dinledim)Ama çiğ köfte kuzey-güney eşliğinde oldu,umarım seyrettiklerim yansımaz....
24 öğrencim var benim özel olarak rehberlik yapmaya çalıştığım,ilgilendiğim...Her biri ayrı aile yapısına sahip,ayrı birer dünya hükmünde insancıklar....İlerde büyük insanlar olması için uğraştığım..ve daha niceleri var elimden geçen,belki de sadece teğet geçen...Dokunamadıklarımı saymıyorum bile....Yüküm vicdan azabım yüzlerce,binlerce belki...Klasik ama o deniz yıldızı olayı gibi,en azından birinin hayatına ışık katabilsem,gülümsemelerine yardımcı olabilsem,hafifleyecek gönlüm....Her akşamım ve her sabahım aklımdalar,ve ne yapmalıyım değil de birşey yapmalı diyerek oyuyorum beynimin içini...Çocuklarımı Allaha emanet ettim,ama öğrencilerim bana emanet....Onlar için çok dua istiyorum okuyanlardan,hayır dualar....İyi insanlar olabilmeleri ve en az yanlışla hatayla kişilklerini sağlamlaştırmaları için....Güzel ahlaklı bireyler olabilmeleri için..Ve en önemlisi mutlu olabilmeleri için.....
Sizlere günaydın,bize de afiyet olsun .....
Yorumlar